Werkdruk en veiligheid op de werkvloer: artsen trekken aan de bel

De zorg vraagt veel van artsen. Dat wist je toen je aan deze carrière begon. Maar betekent dat ook dat eindeloze werkweken, structurele overbelasting en een onveilige werkomgeving er ‘nu eenmaal bij horen’? Uit recent onderzoek van De Jonge Specialist blijkt dat veel jonge artsen kampen met torenhoge werkdruk en dat een veilige werkomgeving niet altijd vanzelfsprekend is. Dit bevestigt wat we bij DoctorConnect al langer horen. Niet alleen van jonge artsen, maar ook van hun ervaren collega’s.

Tegelijkertijd groeit de groep artsen die zich niet langer wil neerleggen bij hoe het altijd is gegaan. Ze willen hun vak met energie en voldoening blijven uitoefenen – zonder dat dit ten koste gaat van henzelf. Maar als zoveel artsen, jong én ervaren, dezelfde worsteling ervaren, moeten we dan niet een andere vraag stellen? Ligt het probleem bij de nieuwe generatie artsen, of bij het systeem waarin ze werken?

Geen generatieprobleem, maar een systeem dat vastloopt 

De kritiek op jonge artsen is bekend: ze zouden minder hard willen werken, sneller opbranden en te veel behoefte hebben aan balans. Maar klopt dat beeld wel? Volgens Managing Partners Edmée van Montfort en Claudia Huls niet. “De gedachte dat jonge artsen ‘minder toewijding’ hebben, is een hardnekkige misvatting”, zegt Claudia. “Wat we zien, is dat artsen – van álle leeftijden – steeds vaker hun grenzen bewaken. Niet omdat ze niet betrokken zijn, maar juist omdat ze willen blijven functioneren in een systeem dat hen anders uitput.”

Dit is geen nieuwe trend, maar een probleem dat al jaren speelt. Edmée: “Onderzoek laat zien dat één op de vier co-assistenten burn-outklachten heeft. Dit is niet zomaar een fase, maar een patroon dat steeds duidelijker zichtbaar wordt.” En toch blijven we het gesprek voeren alsof dit een individueel of generatiegebonden probleem is. Maar is dat niet juist het probleem?

Artsen pakken de regie – en zetten het systeem in beweging   

Wat wél verandert, is dat steeds meer artsen hun stem laten horen. Ze stellen duidelijke grenzen, eisen een gezonde werkcultuur en zoeken actief naar ondersteuning. Niet als luxe, maar als noodzaak. En dat is een ontwikkeling die we niet mogen onderschatten.

Dit betekent niet dat de verantwoordelijkheid alleen bij de artsen ligt. Werkgevers spelen een essentiële rol in het creëren van een werkklimaat waarin grenzen worden gerespecteerd en de werkdruk behapbaar blijft. Maar verandering begint wél bij bewustwording. Hoe meer artsen zich realiseren dat het anders kan – en móet – hoe groter de kans dat de sector in beweging komt.

Een toekomstbestendige zorg begint bij de arts   

De zorg heeft artsen nodig die hun werk niet alleen vandaag, maar ook de komende jaren met toewijding en energie kunnen blijven doen. Dit vraagt om een cultuurverandering: van overleven naar duurzaam werken.

Een arts die goed in zijn vel zit, levert betere zorg. En dát is waar het uiteindelijk om draait. Dus laten we stoppen met de vraag of de nieuwe generatie artsen ‘wel hard genoeg werkt’. De echte vraag is: hoe maken we de zorg weer een plek waar artsen niet alleen deskundig, maar ook duurzaam inzetbaar blijven?